Cerrahi servisinde yeni bir gün, her zamanki gibi sessiz ve sıradan başlar. Koridorlar henüz boş, odalardaki ışıklar yeni yanmaya başlamıştır. Ancak bu sessizlik, yaklaşmakta olan fırtınanın habercisidir. Hastane ciddi bir personel sıkıntısı içindedir — özellikle hemşire kadrosunda büyük bir açık vardır. Yine de yılların deneyimine ve güçlü sezgilerine sahip hemşire Floria, görevine olan bağlılığıyla güne hazırdır.
Sabah saatleri ilerledikçe, hasta talepleri artar, telefonlar susmaz olur, eksik malzemeler yüzünden müdahaleler gecikir, koordinasyon ise adeta çöker. Floria, her hastaya sevgiyle ve profesyonellikle yaklaşsa da, omuzlarındaki yük her dakika biraz daha ağırlaşır. Yetersiz kadro, zaman baskısı ve bitmek bilmeyen talepler arasında, insanüstü bir çaba göstermeye çalışır.
Ancak sistemin açıkları gün yüzüne çıktıkça, küçük hatalar zincirleme krizlere dönüşür. Bir göz temasıyla bile anlaşılan ekip ruhu yoktur artık; herkes kendi sınırında, tükenmişlik eşiğinde mücadele etmektedir. Floria'nın içindeki dayanıklılık da bu yük altında çatlamaya başlar.
Günün sonunda, sadece fiziksel bir yorgunluk değil, ruhunun en derinlerine işlemiş bir tükenmişlikle baş başa kalır. Floria için bu artık sadece bir vardiya değildir; bu, sistemin göz ardı ettiği bir insanın, sessiz bir çığlıkla duvara tosladığı andır.
Bu çarpıcı hikâye, sağlık çalışanlarının —özellikle de hemşirelerin— görünmeyen kahramanlıklarını ve bastırılmış çöküşlerini gözler önüne seriyor. "Sıradan" diye başlayan bir gün, aslında sağlık sisteminin sessizce çürüyen yapılarını ortaya seren güçlü ve dokunaklı bir anlatıya dönüşüyor.