Rüzgar’ın hikayesi ilk bakışta tanıdık görünebilir ama bu film, basit bir romantiği alıp ona içten bir hava katıyor. Şehrin arka sokaklarındaki bir barda çalışan ana karakterimiz, bir arkadaşının davetiyle girdiği o tek gecede kaderiyle karşı karşıya geliyor. Rüzgar’ın taksisine binen Hayal, adıyla uyumlu bir şekilde etkileyici bir hava oluşturuyor. İkisi arasında oluşan kıvılcım, samimi bir bağ kurarken zaman zaman rahatlatıcı bir huzur da sağlıyor. Ancak Rüzgar’ın karanlık geçmişi ve Hayal’in geleneklerine sıkı sıkıya bağlı ailesi, bu yeni ilişkiyi zorlu hale getiriyor.
Yönetmen, İstanbul’un gece hayatını neon ışıklarla canlandırırken, karakterlerin içsel çatışmalarını da başarılı bir şekilde yansıtıyor. Özellikle bar sahnelerinde kullanılan karanlık tonlar, Rüzgar’ın sakladığı sırları adeta fısıldıyor. Hayal’in ailesiyle tanıştığımız sahnelerde, kamera dar açılar kullanarak bu baskı hissini izleyiciye ulaştırıyor. Romantizm ve dram arasında değişen tempoya rağmen, duygusal yoğunluğu devam ettirmeyi başarıyor. Sonuç olarak, aşkın zorluklarla sınandığı klasik bir öykü izliyor olabilirsiniz; ancak karakterlerin samimi diyalogları ve şehrin karanlıklarında gizli umudu, bu tanıdık hikayeyi beklenmedik bir şekilde içten kılıyor. Barda çalınan son müzik sona erdiğinde, gözlerinizde oluşan hafif bir gülümseme ya da yüreğinizde hissettiğiniz bir hüzün kalabilir.